Татарча Коръән тәфсире: перевод второй половины суры «Аль-Маида» (61-120 аяты)

Одна из последних ниспосланных сур Корана

Пятая сура Корана называется «Трапеза» или «Аль-Маида» и состоит из 120 аятов. Она была ниспослана в мединский период ислама, есть мнения, что она была ниспослана последней или одной из последних.

В хадисе говорится, что Джубайр ибн Нуфайр сказал: “Я совершал хадж и по пути зашёл к 'Айше, да будет доволен ею Аллах, и она сказала мне: “О Джубайр! Читаешь ли ты суру аль-Маида?”. Я ответил, что да. Она сказала: «Поистине, это последняя ниспосланная сура! И все то, что вы найдете в ней дозволенным - считайте это дозволенным. И все то, что найдете в ней запретным - считайте это запретным»”.

Аяты суры «Аль-Маида» содержат положения фикха (исламского права) касательно о запрете употребления спиртного, дозволенности или запрещенности продуктов, положения некоторых обрядов паломничества, омовения.

5. Сура аль-Маида (Трапеза) – Мединская, 120 аятов

С именем Аллаха Милостивого [ко всем на этом свете], Милующего [лишь верующих на том свете]. 

61.    [О мусульмане!] Когда они [иудеи и лицемеры] приходят к вам, то говорят: «Мы уверовали [и приняли вашу религию]». Однако, как они вошли [к вам] с неверием [в сердце], так и вышли с ним. И Аллах лучше знает о том, что они скрывали. 
62.    Ты [Мухаммад] видишь, как многие из них торопятся грешить, враждовать и поедать запретное [имущество]. Как же дурны их поступки! 
63.    Почему же их ученые и священнослужители не удерживают их от греховных слов и поедания запретного [имущества]? Как же плохи их дела! 
64.    Иудеи сказали: «Рука Аллаха прикована». Это их руки прикованы, и прокляты они за свои слова. Его руки [под которыми следует понимать Его щедрость и милость, так как пречист Аллах от того, чтобы быть описанным частями тела] простерты, и Он раздает, как пожелает [кому и сколько захочет]. Ниспосланное тебе [о Мухаммад] от твоего Господа обязательно увеличит во многих из них неповиновение [Аллаху] и неверие. Мы посеяли между ними вражду и ненависть [которые будут длиться] вплоть до Судного Дня. Каждый раз, когда они будут разжигать огонь войны, Аллах потушит его. Они стараются распространить на земле порок, но Аллах не любит тех, кто вредит.
65.    Если бы люди Писания уверовали [в Мухаммада [да благословит его Аллах и да приветствует] и во все, с чем он пришел] и были богобоязненны, то Мы бы простили им их грехи и ввели в Сады блаженства [Рай]. 
66.    И если бы они следовали Таурату, Инджилю и всему, что было ниспослано им от их Господа [в других священных Писаниях], то пропитание падало бы на них с неба и лежало бы у их ног. Среди них есть умеренная группа [те из них, кто уверовал в Посланника Аллаха [да благословит его Аллах и да приветствует], однако поступки многих из них плохи.
67.    О Посланник! Доноси [до людей] то, что ниспослано тебе от твоего Господа. Если ты не сделаешь [этого], то не доведешь Его послания [и не выполнишь свою миссию]. Аллах защитит тебя от [зла] людей. Поистине, Аллах не ведет истинным путем неверующих. 
68.    Скажи [о Мухаммад]: «О люди Писания! Вы не будете ни на чем [из истины], пока вы не начнете следовать Таурату, Инджилю и тому, что ниспослано вам от вашего Господа [пока не уверуете в Куръан и Пророка Мухаммада [да благословит его Аллах и да приветствует], и пока не подчинитесь ему]». И ниспосланное тебе [о Мухаммад] от твоего Господа обязательно увеличит во многих из них неповиновение [Аллаху] и неверие. Но не печалься из-за неверующих людей! 
69.    Поистине, верующие [мусульмане], а также иудеи, сабии и христиане, которые уверовали в Аллаха и в Судный день и совершали благие дела, не познают страха [в тот День, когда страх охватит неверующих] и не будут опечалены [когда печаль постигнет грешников, упустивших возможность удостоиться вознаграждения]. 
70.    И Мы уже взяли обещание [верить в Аллаха и принимать всех его пророков без исключения] с потомков Исраиля и отправляли к ним посланников. Но каждый раз, когда приходил к ним посланник с тем, что им не нравилось, они обвиняли во лжи одних, а других убивали. 
71.    И они думали, что [за такие великие грехи, как отрицание пророков и убийство некоторых из них] не будет беды [и наказания], и потому стали слепы [к истине] и глухи [к назиданию и увещеванию]. Затем [после того, как они поклонялись тельцу] Аллах принял их покаяние, но многие из них снова стали слепы и глухи. И Аллах видит все, что они делают [и непременно воздаст им за это]. 
72.    Поистине, отошли от веры все [последователи искаженного христианского учения], кто говорит: «Аллах – это Помазанник [Иса], сын Марьям». И Помазанник говорил: «О потомки Исраиля! Поклоняйтесь [не мне, а] Аллаху, Господу моему и Господу вашему». И кто будет обожествлять кого-то, кроме Аллаха [и поклоняться этому], тому Он сделал запретным [вход в] Рай, и итогом [такого человека] станет Ад [приготовленный для язычников]. И для злодеев [совершивших самую большую несправедливость – поклонение творению вместо Творца] не будет помощников! 
73.    Поистине, отошли от веры те [христиане], кто говорит: «Действительно, Аллах – третий в троице [одна из трех ипостасей Бога]». Нет бога [достойного поклонения], кроме Аллаха Единственного! Если они не откажутся от своих слов, то неверующих среди них непременно постигнет болезненное наказание! 
74.    Неужели они не покаются перед Аллахом [отказавшись от этих ложных убеждений] и не попросят у Него прощения? И [ведь] Аллах – Прощающий [кающихся], Милующий. 
75.    Помазанник [Иса], сын Марьям, [не сын Аллаха, а] только посланник. И до него были посланники. А его мать [вовсе не была супругой Аллаха, а] была праведницей. [Поскольку они] Оба [были людьми, то] они ели пищу [нуждаясь в ней]. Посмотри, как Мы объясняем им знамения [показывающие ложность их убеждений]. А затем посмотри, до чего же они далеки от истины! 
76.    Скажи [им, о Мухаммад]: «Неужели вы поклоняетесь не Аллаху, а тому, что не способно ни причинить вам вред, ни принести пользу! А Аллах – Слышащий, Знающий!» 
77.    Скажи [им также]: «О люди Писания! Не переходите в религии границ истины [не обожествляйте Ису, но и не отрицайте его пророчество]. И не следуйте прихотям людей, которые еще раньше сбились [с истинного пути сами] и ввели в заблуждение многих [других] и сошли с прямого пути». 
78.    Были прокляты неверующие из потомков Исраиля устами Дауда и Исы, сына Марьям, – за то, что они ослушались [повелений Аллаха] и преступали границы дозволенного [установленные Всевышним]. 
79.    Они не запрещали друг другу порицаемые поступки, которые совершали. Как же дурны их поступки! 
80.    Ты видишь, что многие из них [иудеев и христиан] дружат с неверующими [арабами-­язычниками]. Как плохо то, что они приготовили самим себе! Гнев Аллаха [пал] на них! Их будут наказывать вечно. 
81.    А вот если бы они уверовали в Аллаха, Пророка [Мухаммада [да благословит его Аллах и да приветствует] и в то, что было ниспослано ему [Куръан], то не стали бы брать их [язычников] себе в [близкие] друзья. Однако многие из них – грешники. 
82.    Ты обязательно увидишь, что самые непримиримые враги верующих – это иудеи и язычники. И ты обязательно увидишь, что ближе всех к любви по отношению к верующим те, кто говорит: «Мы – христиане». Это – потому, что среди них есть священники [которые заняты получением знаний и поклонением] и монахи [которые отвернулись от мирской жизни и ушли в монастыри], и потому, что они [в отличие от иудеев] не высокомерны. 
83.    Когда они слышат [от сподвижников] ниспосланное Посланнику [аяты Куръана], ты видишь, как их глаза наполняются слезами от истины, которую они [легко] узнают [поскольку она была им известна и до того из их книг]. Они говорят: «Господи! Мы уверовали [в Куръан, который мы услышали, и в пророка Мухаммада [да благословит его Аллах и да приветствует], который его принес]. Запиши же нас в число засвидетельствовавших [истинность Ислама]. 
84.    Что нам мешает уверовать в Аллаха и в истину, пришедшую к нам? Ведь мы страстно желаем, чтобы наш Господь ввел нас [в Рай] вместе с праведными людьми». 
85.    И Аллах воздал им за их слова [райскими] садами, под которыми текут реки. Они останутся там навечно. Таково воздаяние добродетельным [тем, кто искренен в вере и поступках]. 
86.    А неверующие, отвергшие Наши аяты, они – обитатели Ада. 
87.    О верующие! Не называйте запретными те блага, которые дозволил вам Аллах. Но и не преступайте границы дозволенного. Поистине, Аллах не любит переходящих границы [установленные Им]. 
88.    И питайтесь из того, чем Аллах наделил вас – дозволенным и благим. И бойтесь Аллаха, в Которого вы верите. 
89.    Аллах не спросит с вас за пустые ваши клятвы [произнесенные без осознания], но спросит за то, что вы [осознанно] скрепили клятвами. Искупление за это [нарушение клятвы] – накормить десять бедняков средним из того, чем вы кормите семью, или одеть их, или освободить раба. Кто не сможет [сделать это], пусть постится три дня. Это – искупление ваших клятв, если вы поклялись [и нарушили клятву]. Соблюдайте свои клятвы! Таким образом Аллах объясняет вам Свои аяты [и положения Шариата], чтобы вы были благодарны [Ему]. 
90.    О верующие! Поистине, вино, азартные игры, жертвенники и гадальные стрелы – мерзость из дел шайтана. Так избегайте этого, чтобы преуспеть [избежав наказания от Аллаха]. 
91.    Поистине, шайтан желает ввергнуть вас во вражду и [взаимную] ненависть посредством вина и азартных игр, и помешать вам поминать Аллаха и [совершать] намаз. Неужели вы не перестанете? 
92.    И будьте покорны Аллаху, и будьте покорны Посланнику и остерегайтесь [неповиновения им]! Но если вы отвернетесь [отказавшись от подчинения им], то знайте [что вы не причините никакого вреда ни Аллаху, ни Посланнику [да благословит его Аллах и да приветствует], потому], что обязанность Нашего Посланника – только ясное донесение [откровения до людей]. 
93.    Нет греха на верующих, совершавших благие дела, за то, чем они питались [до запрета], если они остерегались [других запретов], верили [проявляя стойкость в вере] и совершали благие дела. А затем [после запрета на опьяняющие напитки и азартные игры] они остерегались [запретного] и верили [в запретность этого]. А после этого они [еще сильнее] остерегались и совершали благодеяния. И Аллах любит добродетельных. 
94.    О верующие! Аллах обязательно испытает вас чем-то из добычи, которую вы приобретете руками и копьем [хотя вы будете в ихраме], чтобы [проверить, станете ли вы ловить ее, и чтобы] Аллах выявил тех, кто [в действительности] боится Его, не видя Его. А кто перейдет границы [дозволенного] после этого [охотясь, будучи в ихраме], тому – болезненное наказание. 
95.    О верующие! Не убивайте добычу [на охоте], будучи в ихраме. А кто из вас убьет ее преднамеренно, наказание тому – [забить] животное из [домашнего] скота, подобное тому [животному], что он убил [на охоте]. [Затем нужно раздать мясо этого животного неимущим] И пусть рассудят его [о выбранной для заклания жертве] двое праведных мужчин из вас [мусульман], и эта жертва должна достичь Каабы [животное должно быть забито на территории Харама]. Или [если нет возможности найти и зарезать животное] искуплением будет накормить неимущих или поститься равное количество дней [один день поста за мудд еды], чтобы он осознал тяжесть своего поступка. Аллах простил [вам] то, что было раньше [до запрета], но если кто-то повторит это, то Аллах накажет его. И Аллах – Достойный, Обладатель возмездия [для грешников]. 
96.    Вам разрешена рыбалка и еда, добытая при этом, как лакомство и провизия [добытая] в пути. Но запрещена для вас охота на суше, пока вы в ихраме. Бойтесь Аллаха, к Которому вас соберут [вы предстанете перед Ним для суда]. 
97.    Аллах создал Каабу – [почетный] Запретный дом – опорой для людей [для их материальной и духовной пользы], а также запретный месяц [в котором совершается хадж], жертвенных животных [приводимых в Мекку для заклания] и ожерелья [которыми люди отмечали этих животных]. Это – для того, чтобы вы знали, что Аллах ведает обо всем, что на небесах, и обо всем, что на земле. И Аллах – Знающий обо всем. 
98.    Знайте, что Аллах суров в наказании, и что Аллах – Прощающий, Милующий. 
99.    На Посланника возложена лишь передача [откровения]. И Аллах знает обо всем, что вы проявляете, и обо всем, что скрываете. 
100.    Скажи [о Мухаммад]: «Не сравнятся дурное [запретное] и благое [дозволенное], даже если обилие дурного тебя восхитило». И бойтесь Аллаха, о обладатели разума, чтобы преуспеть! 
101.    О верующие! Не спрашивайте [Пророка] о вещах, узнав которые вы пожалеете. А если вы спросите о них во время ниспослания Куръана, вы узнаете об этом. Аллах простил вам их [ваши прежние вопросы], ведь Аллах – Прощающий, Отменяющий наказание. 
102.    Люди до вас уже спрашивали об этом [о ненужных вещах], из-за чего потом становились неверующими. 
103.    Аллах не сделал [запретными таких животных, как] бахиру, саибу, василю и хами. Но неверующие [сами выдумывают эти запреты и] выдумывают про Аллаха [приписывая выдуманные установления Ему] ложь. Большинство из них [обычных людей] ничего не понимает [и слепо следует обычаям предков].  
104.    А когда им говорят: «Придите к тому [решению], что ниспослал Аллах, и к Посланнику [к его Сунне]», – они отвечают: «Нам достаточно того, на чем мы нашли наших предков». А что если их предки ничего не знали [об истине] и не следовали верным путем? 
105.    О верующие! На вас [лежит] ответственность за [исправление] вас самих. Вам не навредит впавший в заблуждение, если вы [сами] следуете верным путем. Все вы вернетесь к Аллаху, и тогда Он сообщит вам о том, что вы делали [и какое воздаяние за это получите]. 
106.    О верующие! Если к одному из вас придет смерть, и он оставит завещание, то пусть двое праведных мужчин из вас [из ваших родственников] засвидетельствуют это, или двое не из вас, если смерть настигнет вас в путешествии по земле. Задержите их обоих после намаза [аср, когда собирается много людей], и если вы усомнитесь [в надежности свидетелей], то пусть они поклянутся Аллахом: «Мы не берем за них [за клятвы именем Аллаха] деньги, даже если он [человек, о котором мы свидетельствуем] наш близкий родственник. И мы не скрываем свидетельства Аллаха [к которому Он нас обязал], иначе [если мы скроем свидетельство] мы окажемся грешниками». 
107.    Если выяснится, что они оба совершили грех [лжесвидетельства], то пусть двое других из близких родственников [умершего], имеющих законные права [наследования], заменят их [тех, кто был уличен в лжесвидетельстве] и поклянутся Аллахом [как и те, после намаза аср]: «Наше свидетельство [подкрепленное клятвой] правдивее их свидетельства. И мы [этим свидетельством] не переходим границы [не посягаем ни на чьи права], иначе [если попытаемся лжесвидетельствовать] мы окажемся несправедливыми [подменяющими истину ложью]». 
108.    Это [данный способ приведения свидетелей к клятве] ближе к тому, чтобы их свидетельство оказалось правдивым, из страха, что другие клятвы будут произнесены после их клятв [и таким образом их ложь выйдет наружу]. Бойтесь ­Аллаха и слушайте [Его повеления и подчиняйтесь им]! [Иначе вы станете грешниками] А Аллах не наставляет [на истинный путь] нечестивцев.  
109.    В тот [Судный] день Аллах соберет посланников и спросит [их]: «Что вам ответили [люди на ваш призыв]?» Они скажут: «Нет у нас знания [об этом]. Поистине, это Ты [один] – Знающий тайное». 
110.    Вот Аллах скажет: «О Иса, сын Марьям! Помни о благе, которое Я дал тебе и твоей матери. Я подкрепил тебя Святым Духом [ангелом Джибрилем], ты говорил с людьми [уже] в колыбели и в зрелом возрасте [после второго пришествия]. Ведь Я обучил тебя Книге, мудрости, Таурату и Инджилю. И ты лепил из глины подобия птиц по Моей воле и дул на них, и они становились [живыми] птицами по Моей воле. Ты исцелил слепого и прокаженного по Моей воле. Ты оживлял покойников по Моей воле. И Я защитил тебя от потомков Исраиля [не дав им тебя убить], когда ты пришел к ним с [чудесными] доказательствами, а неверующие из их числа сказали, что это – только явное колдовство». 
111.    И Я внушил апостолам: «Уверуйте в Меня и Моего посланника». Они сказали: «Мы уверовали! Засвидетельствуй же, что мы – мусульмане [покорные Аллаху]». 
112.    И апостолы спросили: «О Иса, сын Марьям! Может ли твой Господь низвести нам трапезу [накрытый стол с угощением] с небес?» Он ответил: «Побойтесь Аллаха, если вы верующие [и не просите у Всевышнего подобных вещей]». 
113.    Они сказали: «Мы [только] хотим отведать ее и успокоить наши сердца. Так мы узнаем [и убедимся], что ты сказал нам правду [по поводу твоего пророчества и того, что наши дуа принимаются], и будем свидетелями этого [чуда]».
114.    Иса, сын Марьям [поняв искренность их намерений], сказал [обращаясь с мольбой к Аллаху]: «О Аллах, Господь наш! Низведи нам трапезу с небес, которая станет праздником для первых из нас и последних, а также [станет] знамением от Тебя [указывающим на Твое могущество и истинность моего пророчества]. И даруй нам пропитание, ибо Ты – наилучший из дарующих пропитание». 
115.    Аллах ответил [на мольбу Исы]: «Я ниспошлю ее вам, но кто из вас после этого [ниспослания трапезы] откажется от веры, того Я подвергну такому наказанию, которому Я не подвергал никого из [всех существующих] миров». 
116.    И вот Аллах спросит [в Судный День]: «О Иса, сын Марьям! Это ты сказал людям: «Поклоняйтесь мне и моей матери как двум богам наряду с Аллахом?» Он ответит: «Пречист Ты [от всех недостатков]! Я не мог сказать то, на что не имею права! Если бы я сказал такое, Ты бы знал об этом. Ты знаешь все, что у меня в душе, а я не знаю того, что в Твоей Сущности. Поистине, [только] Ты – Знающий тайное. 
117.    Я говорил только то, что Ты приказал мне [говорить]: «Поклоняйтесь Аллаху, моему Господу и вашему Господу». Я был их свидетелем [и наблюдателем], пока находился среди них. И с тех пор, как Ты вознес меня, [я перестал наблюдать за их делами, но] Ты наблюдаешь за ними [и знаешь обо всех их словах и поступках]. Поистине, Ты – всему Свидетель. 
118.    Если Ты накажешь их [тех, кто умер неверующим], то ведь они – Твои рабы [Ты – их Творец и Властелин, и можешь распоряжаться ими, как пожелаешь]. Но если Ты простишь их [тем из них, кто уверовал, отказавшись от язычества], то ведь Ты – Достойный, Мудрый». 
119.    [В ответ на это] Аллах сказал: «Это – День [Суда], когда правдивым людям поможет их правдивость [вера и праведность]. Для них [райские] сады, под которыми текут реки. Они останутся там навсегда, навечно». Аллах доволен ими, и они довольны Им. Это – великий успех! 
120.    Аллаху принадлежит власть над небесами, землей и над всем, что в них. И Он способен на все.

5. Әл-Маидә (Табын) сүрәсе – Мәдинә чоры, 120 аять

Рәхимле һәм шәфкатьле Аллаһ исеме белән!

61.    [И, мөселманнар! Яныгызда икейөзлеләнеп йөргән яһүдиләр һәм башка монафикълар] Сезгә килгәч: «Без [сезгә килгән дингә] иман китердек!» – диярләр. Әмма алар [сезнең янга] көферлек белән керделәр һәм аның белән чыктылар да. Аллаһ исә аларның [көферлек һәм монафикълык кебек] яшергәннәрен бик яхшы белә.
62.    [Расүлем!] Алардан күбесенең [ялган кебек зур] гөнаһлар, золымнар һәм [аеруча] харам ашауларда ярышканнарын күрерсең. Һичшиксез, алар кылган нәрсәләр никадәр яман!
63.    Нишләп [үзләрен Аллаһка баглы дип санаган] раббани кешеләр һәм галимнәр гөнаһ [булган ялган] сөйләүләреннән, [ришвәт һәм риба кебек] харам ашауларыннан аларны тыймыйлар соң? Һичшиксез, алар кылган ул нәрсә никадәр начар.
64.    Яһүдиләр: «Аллаһ – саран», – диделәр. Үз куллары богаулансын һәм, әйткәннәре өчен, аларга ләгънәт төшсен. Юк! Аның юмартлыгы киң. Ул теләгәненчә сарыф итә. Сиңа Раббыңнан иңдерелгән нәрсә аларның күбесенең бозыклыгын һәм көферлеген арттыра. Без алар арасына Кыямәт көненә кадәр [дәвам итәчәк] дошманлык һәм нәфрәт салдык. Алар [Расүлуллаһ (салләллаһу галәйһи вә сәлләм) һәм башка кешеләргә] сугыш өчен ут кабызган [һәм фетнә чыгарган] саен, Аллаһ аны сүндерә. Алар җирдә бозыклыкка омтылалар. Аллаһ исә бозыклык таратучыларны сөйми.
65.    Һичшиксез, әгәр әһле китап иман китерсә һәм [гөнаһлардан] сакланса, Без аларны яман эшләреннән пакьләр идек, аларны [нигъмәтләр белән тулы] нәгыйм җәннәтләренә кертер идек.
66.    Әгәр алар Тәүрат белән Инҗилне һәм үзләренә Раббыларыннан иңдерелгәнне [Коръәни Кәримдәге хөкемнәрне] тотсалар, өсләреннән [яуган яңгыр] һәм аяк асларыннан [үсеп чыккан төрле җиләк-җимеш, яшелчә белән] туенырлар иде. Араларында [чиктән ашмаган] урта юлны тапкан [яхшы] бер өммәт бар. Араларыннан күбесенең [хакны инкяр итү, тискәрелек һәм чамадан тыш дошманлык кебек] кылган нәрсәләре бик яман.
67.    И, Расүл! Раббыңнан сиңа иңдерелгәнне [беркемнән тартынмыйча] ирештер. Әгәр моны эшләмәсәң, Аның рисаләтен [һәм барча хөкемнәрен] җиткермәгән булырсың. [Чөнки сиңа вәхи ителгәннәрдән берсе икенчесеннән өстенрәк куела алмый]. Аллаһ сине кешеләрдән саклаячак. Һичшиксез, Аллаһ кяферләр кавемен һидаятькә ирештермәячәк.
68.    [Расүлем!] Әйт: «И, әһле китап! Сез [Мөхәммәдкә (салләллаһу галәйһи вә сәлләм) инанып, аның хөкемнәренә буйсынып] Тәүратны, Инҗилне һәм Раббыгыздан сезгә иңдерелгәнне тугрылык белән тотмасагыз, [дин күзлегеннән мөһим дип саналган] бернәрсәдә дә [хаклыкта] түгелсез». Раббыңнан сиңа иңдерелгәннәр [Китаплар] аларның күбесенең азгынлыгын һәм көферлеген, һичшиксез, арттырачак. [Тәблигъ иткән саен аларның көферлекләре арта гына дип] Кяферләр кавеме өчен кайгырма [чөнки моның зарары сиңа түгел, үзләренә кайтачак].
69.    Һичшиксез, [телләре белән] инанганнар [күңелләре белән инанмаганнар] һәм яһүдилектә булган [монафикъ] кешеләр, һәм [Нух һәм Ибраһим [галәйһимәссәлам] дәверендә яшәп, аларның динендә булган] сабииләр, һәм насаралар – [болардан] кем дә кем Аллаһка һәм Ахирәт көненә ышанса, изге бер гамәл дә кылса, [кяферләр котлары алыначак Кыямәт көнендә] аларга курку булмас һәм [гөнаһлылар кулдан ычкындырган әҗерләре өчен кайгырган чакта] алар хәсрәт тә чикмәс.
70.    Без [үз китапларындагы хөкемнәрне үтәү һәм Мөхәммәдкә (салләллаһу галәйһи вә сәлләм) ышанып, аңа иярүләре хакында] Исраил улларыннан вәгъдә алган идек һәм аларга [бу мәсьәләләрне аңлатыр өчен] пәйгамбәрләр җибәргән идек. Пәйгамбәр аларның җаннары теләмәгән берәр нәрсә китергән саен, аларның берләрен алар ялганчыга чыгардылар, икенчеләрен үтерделәр.
71.    Алар [пәйгамбәрләрне инкяр итүләре һәм бертөрлеләрен үтерүләре кебек зур гөнаһлары сәбәпле] бер бәла чыкмас, дип санадылар һәм [дөреслекне күрергә] сукырайдылар һәм [үгет-нәсыйхәтне ишетергә] саңгырауландылар. Шуннан [бозауга табынуларыннан соң] Аллаһ тәүбәләрен кабул итте. [Әмма] Шуннан соң [Зәкәрия, Яхъя һәм Гайсә (галәйһимүссәлам) заманында] араларыннан күбесе кабат сукырайды һәм саңгырауланды. Аллаһ – аларның ни кылганнарын [бик яхшы] күрүче.
72.    «Аллаһ – Мәрьям улы Мәсих ул», – дип әйтүчеләр кяфер булдылар. Хәлбуки, Мәсих: «И, Исраил уллары! [Миңа түгел] Минем дә Раббым, сезнең дә Раббыгыз булган Аллаһка гыйбадәт кылыгыз. Кем дә кем Аллаһка ширек кушса, Аллаһ [тәүхид ияләренә булган] җәннәтне аңа харам кылды. Аның сыенасы урыны [мөшрикләр өчен әзерләнгән] Ут [булыр]. [Аллаһның хакы булган гыйбадәтне Ул бар иткән мәхлукларга кылып, иң зур гаделсезлек кылган] Залимнәргә ярдәмчеләр юк», – дигән иде.
73.    «Аллаһ – өчнең өченчесе [өч илаһтан берсе]», – дип әйтүчеләр кяфер булдылар. Хәлбуки, бер Аллаһтан башка илаһ юк. Әйткәннәреннән ваз кичмәсәләр, кяфер булган бу кешеләргә тилмерткеч бер газап кагылачак.
74.    [Бу ялгыш иманнарын ташлап] Аллаһка тәүбә итмәячәкләрме һәм Аңардан ярлыкау сорамаячаклармы? Аллаһ – [гөнаһларны күпләп] Гафу итүче, Рәхимле.
75.    Мәрьям улы Мәсих – [Аллаһның улы түгел] бер пәйгамбәр генә. Аңа кадәр дә пәйгамбәрләр [килеп] киткән иде. Анасы да [Аллаһның хатыны түгел, бик намуслы кол булган] бер тугры [сүзле] хатын гына. Алар икесе дә – [кол һәм адәм баласы булганнары өчен] азык ашыйлар иде. [Расүлем!] Безнең [игътикадларының ялгышлыгын күрсәткән] дәлилләрне аларга ничек итеп бәян иткәнебезне кара. Шуннан соң аларның [хакны табудан] ничек читләшкән булуларын кара.
76.    [Расүлем!] Әйт: «Сез Аллаһны калдырып, үзегезгә ни зарар, ни файда китерергә көче җитмәгән нәрсәләргә табынасызмы әллә? Хәлбуки, Аллаһ – [һәрнәрсәне] Ишетүче, [һәрнәрсәне] Белүче.
77.    [Расүлем!] Әйт: «И, әһле китап! [Берәүләрегез Гайсәне [галәйһиссәлам] илаһлыкка күтәреп, берәүләрегез пәйгамбәрләрне инкяр итеп] Хаклыкка каршы [барып] динегездә чиктән ашмагыз. [Мөхәммәднең (салләллаһу галәйһи вә сәлләм) җибәрелүеннән] әүвәл [үз шәригатьләрен тотудан] тайпылган, [үзләренә ияргән] бик күпләрне адаштырган һәм [Расүлуллаһ (салләллаһу галәйһи вә сәлләм) килгәч, аңардан көнләшеп һәм яла ягып] туры юлдан язган кешеләрнең начар теләкләренә иярмәгез».
78.    Исраил улларыннан кяфер булган кешеләр Давыд һәм Мәрьям улы Гайсәнең теле белән [иңдерелгән Зәбүр һәм Инҗилдә] ләгънәтләнделәр. Бу – аларның [әмерләргә] каршы төшкәннәре һәм [Аллаһ тарафыннан куелган] чикне ашканнары өчен.
79.    Алар үзләре кыла торган начарлыктан бер-берләрен тыймыйлар иде. Алар кылган бу [гөнаһларга карата ваемсыз] эш никадәр начар иде.
80.    [Расүлем!] Син алардан күбесенең [сиңа һәм мөэминнәргә ачу тотканнары өчен] кяфер булган кешеләргә дуслык тотканнарын күрәсең. Нәфесләренең алар өчен электән әзерләп куйган нәрсәләре никадәр яман. Аллаһ аларга ачуланды, һәм алар мәңге газап эчендә калачаклар.
81.    Әгәр алар Аллаһка, Пәйгамбәргә [Расүлем] һәм аңа иңдерелгәнгә иман китерсәләр, аларны дус итмәсләр иде. Әмма аларның күбесе – [үз диннәрен дә кирәгенчә тотмаган] гөнаһлылар.
82.    Кешеләр арасыннан иман китерүчеләргә дошманлыкта иң көчле дип яһүдиләрне һәм ширек кылучыларны табачаксың. Алар арасыннан иман китерүчеләргә сөюдә иң якын итеп: «Без – насаралар», – диючеләрне күрәчәксең. Чөнки алар арасында [гыйбадәт һәм гыйлем белән мәшгуль] гыйлем ияләре һәм [Ахирәт хисабыннан курку сәбәпле, дөньяны ташлап монастырьга бикләнгән] руханилар бар, һәм алар [яһүдиләрдән аермалы буларак дөреслекне аңлаган чакта хакны кабул итүдә] тәкәбберләнмиләр.
83.    [Насара булган Хәбәшстан хөкемдары Нәҗаши һәм аның янындагы руханилар сәхабәләрдән] Расүлгә иңдерелгәнне ишеткәч, [үз китапларыннан белгәнгә күрә] хакны [бик җиңел] таныганнары өчен, син аларның күзләре яшь белән тулганын күрерсең. Алар әйтәләр: «И, Раббыбыз! Без [Коръәнгә һәм аны китергән Мөхәммәдкә (салләллаһу галәйһи вә сәлләм) иман китердек. Син безне [Кыямәт көнендә башка өммәтләр хакында] шаһитлык кылучылар [мөселманнар] белән бергә яз.
84.    Нишләп безгә үзебезгә килгән ул хакка иман итмәскә? Без бит Раббыбызның безне [пәйгамбәрләр һәм мөэминнәрдән торган] изгеләр җәмәгате арасына кертүен телибез».
85.    Әйткән нәрсәләре өчен, Аллаһ аларны [сарайлары һәм агачлары] асларыннан елгалар аккан җәннәтләр белән бүләкләде. Алар анда мәңге калачак. [Иман һәм гыйбадәт мәсьәләсендә] Игелек кылучыларның әҗере менә бу.
86.    Әмма кяфер булган һәм Безнең аятьләребезне ялган санаган кешеләр – әнә шулар [бик көчле ялкынлап янган] Ут әһелләре.
87.    И, иман китерүчеләр! [Рухани булырга теләп йоклау, гаиләгез белән булу, ит ашау һәм хушбуйлар сөртенү кебек] Аллаһның сезгә хәләл иткән [пакь һәм тәмле] нәрсәләрне [үз-үзегезгә] харам кылмагыз һәм [хәләл-харам итү мәсьәләсендә] чиктән чыкмагыз. Һичшиксез, Аллаһ [Үзе куйган] чиктән ашучыларны сөйми.
88.    Аллаһның сезне ризыкландырган нәрсәләреннән хәләл һәм хуш булганын ашагыз һәм Аллаһтан куркыгыз, сез бит – Аңа иман китерүчеләр.
89.    [Хаталык яки ялгыш аңлау аркасында дөрес дип санап китергән] Антларыгыздагы буш сүз өчен Аллаһ сезне [өстегезгә нинди дә булса бер кәффарәт йөкләп] җәзаландырмый. Әмма [киләчәк турындагы] антларны [сүз белән] ныгытканыгыз өчен, [әгәр аны үтәмәсәгез] сезне җавапка тартачак. Моның кәффарәте – гаиләгезгә ашаткан нәрсәнең уртачасыннан ун фәкыйрьне ашату яки аларны киендерү, яки бер кол азат итү. Кем дә кем [боларны үтәргә мөмкинлек] таба алмаса, [аңа бу очракта] өч көн ураза [тоту йөкләнә]. Бу – ант иткән [һәм шул антны бозган] очракта антларыгызның кәффарәте. [Кирәккән-кирәкмәгән һәр очракта ант итмичә, ант ителгән чакта – әгәр бозу хәерлерәк түгел икән – бозмыйча, мөмкин булганда, бөтенләй ант итмичә, бозганда исә кәффарәт түләп] Антларыгызны саклагыз. [И, мөэмин кеше!] Аллаһ [шәригать хөкемнәрен уртага куйган] аятьләрен сезгә шулай [тиңсез бер бәян белән] бәян итә, – бәлки, сез шөкер итәрсез.
90.    И, иман китерүчеләр! Хәмер, отышлы уен, [табыну өчен] тораташлар һәм фал уклары – шайтан гамәлләреннән булган шакшылык. Болардан ерак торыгыз, бәлки, сез [Аллаһның газабыннан котылып] уңышка ирешерсез.
91.    Шайтан хәмер [һәм исерткеч эчемлекләр] һәм отышлы уен белән арагызга дошманлык һәм нәфрәт салырга, сезне Аллаһны искә алудан һәм намаздан тайпылдырырга тели. Сез [болардан] ваз кичмисезме әллә?
92.    Аллаһка итагать итегез, Расүлгә итагать итегез һәм [аларга каршы төшүдән] сакланыгыз. Әгәр дә [аларның хөкемнәреннән] йөз чөерсәгез, белегез, [Аллаһка да, пәйгамбәргә дә бернинди зарар да китерә алмассыз, чөнки] Безнең Расүлебез өстендә – ап-ачык бер ирештерү генә.
93.    [Хәмер һәм отышлы уеннар тыелганчы] Ашаган нәрсәләре өчен иман китергән нәрсә һәм изге гамәлләр кылучыларга гөнаһ юк, әгәр [харамнардан сакланып] тәкъва булсалар, иман китерсәләр һәм изге гамәлләр кылсалар, шуннан [хәмер һәм отышлы уеннардан да сакланып] тәкъва булсалар һәм [аларның харамлыгына] иман китерсәләр, шуннан тагы тәкъва булсалар һәм яхшы гамәл кылсалар. Аллаһ [һәр эштә яхшылык һәм матурлык эзләгән, иман, изге гамәл, тәкъвалык һәм ихсан кебек сыйфатлар белән Үзенә якынлашырга тырышкан] игелек кылучыларны сөя.
94.    И, иман китерүчеләр! Аллаһ [мәңге белгәне кебек, яралтылышыннан соң да бар булганда] Үзеннән, күрми торып, курыккан кешеләрне билгеле итәр өчен, Аллаһ сезне [ихрамлы чакта] кулларыгыз һәм сөңгеләрегез җитешәчәк ау табышы белән, [аны тотарсызмы, тотмассызмы дип] һичшиксез, сынаячак. Моннан соң кем дә кем [ихрамда вакытта ауга чыгып] чиктән ашса, аңа тилмерткеч газап [булыр].
95.    И, иман китерүчеләр! Ихрамлы чакта кыргый [хайваннар] үтермәгез. Арагыздан кемдер, белә торып, үтерсә, эшенең зыянын татысын өчен, [аңа тиешле] җәза: яки Кәгъбәгә барачак корбанлыклардан [үзе] үтергән [хайваннар] күләмендә үк ике гадел кеше [бу корбанлык терлек хакында] аңа шаһитлык биргән терлек [чалу]; яки кәффарәте – фәкыйрьләрне ашату, яки [теләсә] моңа тиң ураза [тотып, кәффарәтен түләгән булыр ки, мондый очракта һәрбер фидия өчен бер көн ураза туры килер]. Аллаһ элек булганны [аулауларыгызны] гафу итте. Кем дә кем [бу гамәл харам булып расланганнан соң, мондый бер гөнаһка кабат] кайтса, Аллаһ аңарга җавап буларак җәза бирәчәк. Аллаһ – Бөек [Җиңелмәс], җавап булган җәзаны Бирүче.
96.    Сезгә һәм юлчыларга бер файда булсын өчен, [ашала яки ашалмый торган бөтен] диңгездә ау һәм аны [ашарга рөхсәт ителгәнне] ашау сезгә хәләл кылынган. Коры җирдә ау исә ихрамлы чагыгызда сезгә тыелган. [Харамдә һәм ихрамда ауга йөрү мәсьәләсендә] Аллаһтан куркыгыз ки, Аңа җыелачаксыз.
97.    Аллаһ Кәгъбәне, [ихтирамга лаек] Бәйте Харамны, [хаҗ үтәлә торган] харам айны, [хаҗ корбаны буларак Мәккәгә бүләк ителгән] корбанлыкларны һәм [аеруча] муенсалы булганнарны кешеләр өчен бер таяныч итте. Бу – сезнең Аллаһ күктә булганнарны да, җирдә булганнарны да белеп торганын һәм Аллаһ һәрнәрсәне [иң яхшы] Белүче икәнен белүегез өчен.
98.    Белегез, һичшиксез, [харам һәм ихрам кебек чикләрен санга алмаган һәм боларда кирелек күрсәтеп тәүбә кылмаган кешеләргә карата] Аллаһның газабы бик каты һәм, һичшиксез, Аллаһ – [гөнаһларны күпләп] Гафу итүче, Рәхимле.
99.    Расүлгә (салләллаһу галәйһи вә сәлләм) фәкать [Исламның хөкемнәрен аңлатып] ирештерү генә йөкләнгән. Аллаһ сезнең ачык кылган вә яшерен кылган эшләрегезне дә белә.
100.    [Расүлем!] Әйт: «[Әй вакыйгаларга гыйбрәт күзе белән караучы кеше! Начар гамәлләр, гади кешеләр һәм харам керемнәр кебек] Кабахәтлекнең күплеге сине хәйран итсә дә, кабахәтлек һәм пакь [беркайчан да] тиң булмас. И, [нәфсани теләкләрдән арынган] акыл ияләре, [кабахәтне пакьтән өстен чыгару мәсьәләсендә] Аллаһтан куркыгыз, бәлки, сез уңышка ирешерсез.
101.    И, иман китерүчеләр! Ачыклангач, [соңыннан] сезгә бик авыр булачак нәрсәләр турында [Пәйгамбәрдән] сорамагыз. Әгәр дә сез [вәхи килү дәвам итеп] Коръән иңгәндә, алар турында сорасагыз, алар сезгә ачыкланыр. [Әмма сезгә йөкләнмәгән нәрсәләрне кушып сорасагыз, үзегез үти алмаган әмерләр алырсыз да, гөнаһлы булганыгыз өчен, Аллаһның ачуына дучар булырсыз]. Аллаһ [үткәндә] булганны гафу итте. Аллаһ – [гөнаһларны күпләп] Гафу итүче, Мәрхәмәтле.
102.    Сездән алда да [Исраил улларыннан булган] бер җәмәгать болар [кебек кирәкмәгән нәрсәләр] турында сораган иде, соңыннан шулар [сораулар бирү һәм җавапларны кабул итмәү] сәбәпле, кяфер булдылар.
103.    Аллаһ ни бәхирә, ни саибә, ни вәсыйлә, ни хам дигән нәрсә кылмады. Әмма кяферләр [үз башларыннан моның ише хөкемнәр уйлап чыгарып, шул уйдырмаларын Аллаһка кайтарып калдырып] Аллаһка яла яктылар. Аларның күпчелеге аңламыйлар.
104.    Аларга: «[Хәләл һәм харамнарны аңлый алуыгыз өчен] Аллаһ иңдергән нәрсәгә һәм Расүлгә [аның сөннәтенә] килегез», – дигәч, алар: «Аталарыбызны нәрсәдә тапкан булсак, [юл буларак] безгә шул җитә», – диләр. Әллә аталары [хак һәм һидаять турында] берни дә белмәгән һәм [бернинди хакыйкатькә] туры юл таба алмаган булсалар дамы?
105.    И, иман китерүчеләр! Сез үзегезне [үзгәртү ягын] карагыз. Әгәр сез [изгелеккә өндәп һәм явызлыкны тыеп] һидаятьтә булсагыз, [туры юлдан] адашкан кеше сезгә зарар бирмәс. Сезнең һәммәгезнең кайтуыгыз – Аллаһка гына. Шуннан ул сезнең ни кылганнарыгызны сезгә хәбәр итәчәк.
106.    И, иман китерүчеләр! Сездән берегезгә [үз туган илендә чакта] үлем [сәбәпләреннән берәрсе] килгәч, васыять [әйтү] вакытына сездән [туган тиешлегез булган] ике гадел кеше шаһитлык кылыр; әгәр дә сез җирдә сәяхәттә йөргән чакта, сезгә үлем ирешсә, [бу шаһитлыкны] сездән булмаган бүтән ике кеше [башкарыр]. Әгәр [бу ике кешедә] шикләнсәгез, аларның икесен дә [халык җыелган вакытта билгеле] намаздан соң тоткарлагыз, алар: «[Без шаһитлык кылган кеше] Якын [туган] булса да, аны [Аллаһы Тәгаләгә биргән антыбызны дөньяви мәнфәгать өчен] бер бәягә сатып алмыйбыз һәм Аллаһтан шаһитлыкны яшермибез. Ул [шаһитлыкны яшереп, хыянәт иткән] тәкъдирдә, һичшиксез, без [белә торып] гөнаһ кылган кешеләрдән булырбыз», – дип Аллаһка ант итәрләр.
107.    Соңыннан бу икәүнең [ялган сөйләп] бер гөнаһ эшләгән булулары ачыкланса, [ул вакытта үләсе кеше тарафыннан васыять язуга сайлану мәсьәләсендә] хаклары булган кешеләрдән [һәм мәрхүмгә] иң якын [варислар арасыннан гаделсезлек күргән] бүтән ике кеше [ялган шаһитлык кылган] икәү урынын алырлар һәм [тегеләр кебек үк икенде намазыннан соң тоткарланып]: «Әлбәттә, безнең шаһитлыгыбыз теге икәүнең шаһитлыгыннан дөресрәк һәм без чиктән чыкмадык. Ул [ялган ант итәргә кыйган] чакта, һичшиксез, без [ялганны хак урынына куйган] залимнәрдән булырбыз», – дип Аллаһка ант итәрләр.
108.    Бу [шаһитларны ант иттерү белән бәйле ысул] аларның [хыянәт итеп] шаһитлыкны [үзгәртмичә] дөрес үтәүләре яки антларыннан соң [бүтән шаһитлар тарафыннан биреләчәк] башка антларның кабатлануыннан куркуларына якынрак. [Ялган ант һәм ялган шаһитлык кебек мәсьәләләрдә] Аллаһтан куркыгыз һәм [васыятьләрне кабул итеп] тыңлагыз. Аллаһ исә гөнаһлылар кавемен һидаять итмәс.
109.    Аллаһ пәйгамбәрләрне туплаган көнне: «[Илчелек вазифагызны өммәтләрегезгә ирештергәч] Сезгә нәрсә дип җавап кайтардылар?» – дип әйтер, алар [пәйгамбәрләр [галәйһимүссәләм]: «[И, Раббыбыз! Син бездән яхшырак беләсең]. Бездә бернинди белем юк. Һичшиксез, син – бөтен яшеренгәнне белүче», – дип әйтерләр.
110.    Аллаһ әйтер: «И, Мәрьям улы Гайсә! Минем сиңа һәм анаңа булган нигъмәтемне хәтерлә. Сине мөкатдәс Рух [Җәбраил [галәйһиссәлам] белән куәтләндердек, һәм син [могҗиза буларак] бишектә дә, [ирештерү вазифасын үтәрлек дәрәҗәдә] үсеп җиткәч тә, кешеләр белән сөйләшкән идең. Сиңа [элекке пәйгамбәрләргә җибәрелгән] китапны [туры һәм хикмәтле сүз сөйләү, хәләл һәм харамны белү һәм яшерен гыйлемнәрне насыйп итү кебек] хикмәтне, Тәүратны һәм Инҗилне [арадашчысыз] өйрәткән идем. Син, Минем рөхсәтем белән, балчыктан кош шәкеленә охшаган бернәрсә ясадың, шуннан аңа өрдең һәм ул, Минем рөхсәтем [һәм ихтыярым] белән [җанлы], бер кошка әверелде. [Тумыштан] Сукырны һәм махау авырулыны да Минем рөхсәтем [һәм җиңеләйтүем] белән савыктырдың. Син, Минем рөхсәтем белән, үлеләрне [каберләреннән] чыгардың. Аларга [бәни Исраил кавеменнән булган кешеләргә] син ап-ачык дәлилләр китергәч, алар арасыннан [могҗизаларга ышанмыйча] көферлек кылганнар: «Бу – [синең күрсәткәннәрең] ап-ачык бер сихер генә», – дигән чакта, Мин Исраил улларын синнән тотып калдым [һәм аларны сине үтерү теләкләренә ирештермәдем].
111.    [Син сайлап алган кешеләр булган] Хәвариларга: «Миңа һәм Минем пәйгамбәремә иман китерегез», – дип [илһам юлы белән] вәхи иткән идем, һәм алар: «Без иман китердек, Син безнең [үзләрен Аллаһка тапшырган] мөселман булуларыбызга шаһит бул», – дигәннәр иде».
112.    Хәвариләр: «И, Мәрьям улы Гайсә! Раббыңның безгә күктән бер табын иңдерергә көче җитәме?» – дигән иделәр. Ул: «Әгәр [Аллаһның өстен көченә һәм минем пәйгамбәрлегемнең дөреслегенә] иман китергән кешеләр булсагыз, Аллаһтан куркыгыз [һәм мондый килешсез таләпләрдән ваз кичегез]», – дигән иде.
113.    Алар: «Аннан ашап, [күрмичә ышануыбызны күзебез белән дә күреп] күңелләребезнең тынычлануын һәм синең [пәйгамбәрлек дәгъваңда һәм догаларыбызның кабул булу мәсьәләсендә] безгә дөресен сөйләгәнеңне белүебезне, һәм моңа шаһитлык итүчеләрдән булуыбызны телибез», – дигәннәр иде.
114.    Мәрьям улы Гайсә [аларның ниятләре изге булганын аңлагач, Аллаһы Тәгаләгә мөрәҗәгать итеп]: «И, Аллаһ! И, Раббыбыз! Безгә күктән бер табын иңдер ки, [ул иңгән көн] безнең өчен һәм әүвәлгеләребез, һәм соңгыларыбыз өчен бер бәйрәм һәм [Синең кодрәтең, минем пәйгамбәрлегемә] Синнән [килгән] бер аять [һәм могҗиза] булсын һәм Син [Үз катыңнан аерым бер нигъмәт белән] безне ризыкландыр. [Ризыкларны яралтучы һәм алар өчен берни дә сорамаучы Син генә булганга күрә] Ризык бирүчеләрнең иң яхшысы Син бит», – дип әйтте.
115.    [Гайсәнең [галәйһиссәлам] бу догасына җавап итеп] Аллаһ: «Һичшиксез, Мин [бу теләгегезне кабул итеп] аны сезгә иңдерәчәкмен, әмма арагыздан кем дә кем аннан соң кяфер булса, Мин аны галәмнәрдән һичберсен җәзаландырмаган бер газап белән җәзага дучар итәчәкмен», – диде.
116.    [Расүлем!] Аллаһ әйтте: «И, Мәрьям улы Гайсә! Син кешеләргә: «Аллаһны калдырып, мине һәм әниемне ике илаһ итегез», – дип әйттеңме?» Ул әйтте: «[Тиңдәшең булудан] Син пакь! Ничек итеп мин хакым булмаган нәрсәне әйтим? Әгәр мин моны әйткән булсам, Син, һичшиксез, аны белгән булыр идең. [Чөнки] Син минем күңелемдә булганны беләсең, мин исә Синең Затыңда булганны белә алмыйм. Син бит – бөтен [күренмәгән һәм] яшеренне кимчелексез белүче.
117.    Мин аларга: «Минем дә Раббым, сезнең дә Раббыгыз булган Аллаһка гыйбадәт кылыгыз!» – дип, Син миңа [әйтүемне] әмер иткән нәрсәдән башка берни әйтмәдем. Араларында булган чакта мин аларга бер шаһит [һәм күзәтүче] идем. Син мине [күкләргә күтәреп араларыннан] алгач, Син аларны күзәтүче булдың. Син – [болай да һәрвакыт безнең сөйләгән һәм эшләгән] һәрнәрсәгә шаһитсың.
118.    Әгәр син аларны [кяфер булып үләчәк кешеләрне] газапласаң, һичшиксез, алар – Синең колларың. Әмма әгәр аларны ярлыкасаң, һичшиксез, Син бит – Бөек [Җиңелмәс], Хикмәт иясе.»
119.    [Бу сүзләргә карата] Аллаһы Тәгалә әйтте: «Бу [Кыямәт көне] – тугрыларга тугрылыклары файда китерәчәк көн. Аларга [сарайлары һәм агачлары] асларыннан елгалар аккан җәннәтләр булыр. Алар анда мәңге калачак. Аллаһ алардан разый, алар да Аннан разыйлар. Бу – [рәвешле җәннәткә кереп җәһәннәмнән ерак калу дөньядагы тиз үтүчән уңышларга караганда] бик зур уңыш.
120.    Күкләрнең, җирнең һәм алар арасында булганнарның хакимлеге [хөкемдарлык һәм идарә] – Аллаһныкы гына. Ул – һәрнәрсәгә Кодрәтле.

Фото на анонсе: © Салават Камалетдинов / «Татар-информ»